Goodbye Cape Town - Hello Johannesburg!
Door: DorindeMiranda
Blijf op de hoogte en volg DorindeMiranda
16 Januari 2014 | Zuid-Afrika, Hout Bay
In de week na kerst hadden we nog wat vrije dagen en omdat het zonnetje hier dagelijks schijnt, wilde we hier nog van genieten. We hebben wat stranden bezocht in Camps Bay en Clifton. In Clifton hebben ze vier stranden, ieder voor een bepaalde doelgroep, Charles legde uit dat strand 1 voor de ‘gekken’ is, strand 2 is voor de surfers, strand 3 voor de homoseksuelen en strand 4 voor gezinnen en families. Hier voelden we ons het meest mee verbonden en had de kortste loopafstand, daarom kozen we maar voor Clifton 4th ‘familybeach’. Van te voren had Dorinde al bedacht dat we wel een strandbedje met paracetamol konden huren, waarop Miranda corrigeerde dat ze een parasol een beter idee vond! Nadat we ons hadden geïnstalleerd hebben we eigenlijk alleen maar liggen relaxen, bijkleuren, muziekje luisteren en we hadden het damesblad ‘Vriendin’ uit het verassingspakket van Miranda bij ons, met artikelen over hoe je de ‘winterdip’ kunt overleven. Die winterdip slaan wij over dit jaar, het dagje strand heeft ons goed gedaan. Aangezien het de laatste dag van het jaar was, hebben we ook 2013 overdacht en nieuwe doelen voor 2014 in ons hoofd opgesteld. Wat nog wel noemenswaardig is, is dat je op het strand de hoofdprijs betaald voor een ijsje. Er lopen mannetjes rond die met koelboxen sjouwen en ijsjes, cold drinks verkopen, dat was ons duurste ijsje ooit en we hebben ze wel eens lekkerder gehad ook, maar ala! Het was zo heet dat je met blote voeten verbrand in zand en Miranda was aan het einde van de dag ook lichtelijk rood gekleurd, ondanks de parasol. De parasol is trouwens 2 keer omgevallen en omdat wij zelf aan het stuntelen waren om hem goed recht in het zand te zetten werden we beide keren door een sexy beachdude geholpen, wat ons vertelde dat we eigenlijk echt wel een man nodig hebben in ons leven … ;) De mannen in Zuid Afrika zijn hier in vele opzichten en situaties ook zeer galant en behulpzaam, wauw, we staan er soms versteld van en daar kan de gemiddelde Nederlandse man een puntje aan zuigen!
Oudejaarsavond was een wat rare avond voor ons, eigenlijk misten we Nederland een beetje en de Nederlandse gewoonten. Géén oudejaarsconference, geen oliebollen, geen vuurwerk … Nadat we pizza hadden gegeten besloten we het nachtleven van Hout Bay eens in te duiken, eerst maar richting de haven want daar zou een feest zijn, maar de sfeer voelde daar heel smoezelig en onveilig aan en we besloten maar terug te lopen. Toen er een auto stopte met een echtpaar van middelbare leeftijd erin kregen we een lift aangeboden naar de andere kant van Hout Bay, ze vonden het maar niks dat wij zomaar op straat liepen. We reden naar Pakalolo, een kroeg, waar al twee zonen van hen zaten. We deden een drankje met elkaar en na een uur namen we afscheid. Toen we weer samen aan het tafeltje zaten bedachten we dat we net zo goed naar huis konden gaan. We hebben met een zak chips op de bank met de tv afgeteld en elkaar hier een uur eerder als in NL een gelukkig nieuw jaar gewenst. Op nieuwjaarsdag besloten we ook een nieuwjaarsduik te doen. Het zonnetje mag dan wel schijnen, maar er stond een hoop wind en het water in Hout Bay is altijd koud! Bij gebrek aan een Unox muts hebben we geregeld dat we 2 mutsen van Charles mochten gebruiken voor het echte nieuwjaarsduik effect en daar gingen we, hup het koude water in! Miranda was de eerste die er snel weer uitholde, Dorinde poedelde iets langer, een goed begin van het nieuwe jaar. Ook de skypemomentjes met onze familie ’s avonds waren prettig!
Ook hebben we op de 2e dag van het nieuwe jaar het aquarium bij het Waterfront bezocht. Volgens de echte Zuid-Afrikaan konden we die activiteit niet overslaan en we besloten deze wijze raad op te volgen. Eenmaal aangekomen kochten we een kaartje en gingen we ‘natuurlijk’ direct in de verkeerde rij staan. Ach, wij hebben de tijd zullen we maar zeggen. Zoals de meeste Hollanders houdt ook Dorinde van een bakje koffie ‘s ochtends dus streken we eerst maar neer bij het restaurant. Nadat we ons vocht weer hadden aangevuld, wat nodig is met dit warme weer, besloten we de visjes op te gaan zoeken. Miranda wilde stiekem wel een duik nemen maar heeft zich goed in kunnen houden, ze is toen maar tussen de Nemo visjes gaan zitten voor een foto, wel met een plastic wand ertussen. Na alle mooie vissen en het koraal te hebben bewonderd gingen we verder naar de wereld van de kikkers. Er was een toneelstuk met kikkers als poppen. We besloten na een paar minuten dat we toch iets te oud waren en hebben de banken tijdens de voorstellening verlaten. Ook de pinguïns en de haaien waren in dit Aquarium vertegenwoordigd. Ja, je staat niet iedere dag oog in oog met levensgevaarlijk dier. Dit vonden wij een betere optie als het duurdere alternatief, shark cage diving is niet aan ons besteed! Al met al was het een leuke ervaring en trokken we de conclusie dat het bijna hetzelfde is als het Oceanium in Diergaarde Blijdorp, al is Dorinde daar nog nooit geweest.
Zaterdag 4 januari hebben we een Zuid-Afrikaanse traditionele dag meegemaakt. Het was namelijk de dag van het carnaval ofwel de ‘Kaapse Klopse’. Normaal gesproken is dit festijn op 2 januari, maar omdat 4 januari op een zaterdag valt en het dan meer bezoekers zou trekken, hebben ze dit verplaatst. De oorsprong van het feest is dat de slaven altijd 2 januari altijd 1 dag vrij kregen om te feesten. Gelukkig zijn ze inmiddels vele jaren geleden bevrijd van de slavernij. Wij hadden van te voren wel bedacht dat we ruim op tijd zouden zijn om een plekje voor de parade te bemachtigen. Niets was minder waar. Een deel van de mensen was de avond ervoor al gekomen om partytenten op te zetten en hadden overnacht op straat. Een beetje hetzelfde idee dat mensen in Nederland de hele nacht voor een winkel liggen waar de nieuwste I-Pad uitkomt. Het was onmogelijk om een plek te vinden want onder iedere tent zat een familie en iedere centimeter grond was bezet. We besloten te vragen of we bij een familie mochten gaan zitten. Het was geen enkel probleem en we kregen 1e rangs plaatsen. We voelden ons helemaal thuis, we kregen zelfs tussendoor nog een koekje aangeboden! Toen we om ons heen kijken zagen we alleen maar donkere en gekleurde mensen. De blanke mensen waren nergens te bekennen, dat voelde een beetje vreemd in het begin. We zijn zelfs ook twee keer geïnterviewd door SABC, de tv zender en dat is nog op tv uitgezonden ook, dat was onze ‘one minute of fame’ in Zuid Afrika. Het was heerlijk om al die feestende mensen in de parade te bekijken. Alle trommels, trompetten en dergelijke waren hoorbaar aanwezig, één groot feest. Helaas ontbrak de polonaise want die had Miranda maar al te graag mee willen doen, maar alle toeschouwers zaten op een kleedje achter de hekken dus wij paste ons netjes aan. Het was een bijzondere dag die we niet hadden willen missen!
Vorige week hebben we gelukkig weer even kunnen ervaren hoe het is om een fulltime baan te hebben, we mochten namelijk weer aan het werk bij de TBag shop. Elke dag weer vroeg op en onze ochtendwandeling waarop we iedereen een vrolijk ‘goedemorgen’ wensen. Vele mensen uit Imizamu Yethu lopen naar hun werk toe naar de andere kant van Hout Bay. Wij lopen de tegenovergestelde richting op. Het blijft raar en schokkend om te zien dat we ook mannen voorbijlopen die alle vuilnisbakken uitpluizen, dagelijks wordt je op die manier geconfronteerd met armoede. De karweitjes waren onder andere het verven van theezakjes in de grondverf, onderzetters bij elkaar binden, kralen rijgen, kaarten inpakken en andere werkzaamheden. Dorinde is gepromoveerd tot naaister in het atelier, ze is nu een ster in het naaien van kleding voor engelen, gemaakt van theezakjes. Ook was het fijn om naar de levensverhalen van de vrouwen hier te luisteren. Je vraagt aan hen hoe ze hier terecht zijn gekomen en ze praten een uur aan één stuk door. Wat opvalt is dat de vrouwen hier slechte ervaringen hebben met mannen. Veel mannen in de township drinken te veel en er is veel geweld in de huwelijken waardoor man en vrouw uit elkaar gaan. Ook de vrouwen uit de Tbag shop wonen vaak alleen met één of meerdere kinderen. Dit soort verhalen zijn schrijnend om te horen en komen dan opeens dichtbij. Gelukkig kunnen ze nu in hun eigen onderhoud voorzien door bij de Tbag shop te werken. Onze laatste dag in de Tbag hebben we vooral ‘geestdodend’ werk gedaan, maar oké, ook dat moet gebeuren. Ook hebben we op koekjes getrakteerd, die er duidelijk wel in gingen en bij het weggaan hebben we iedereen een knuffel gegeven en daar kun je maar op tijd mee beginnen, het neemt de nodige tijd in beslag. We zijn dankbaar voor de tijd die we mochten helpen en de vrouwen die we hebben ontmoet zullen we ons blijven herinneren.
We hadden nog twee dingen op onze ‘Cape Town bucketlist’ staan en we hadden niet meer verwacht dat we die dingen nog konden afstrepen, maar afgelopen zaterdag was het toch zo ver. We trokken in alle vroegte (7 uur ’s ochtends) onze wandelschoenen aan om met de family Reid en de twee honden ‘Lionshead’ te beklimmen. Deze berg dankt de naam aan de vorm van een hoofd van een Leeuw, tja, en met een beetje fantasie zou je dat erin kunnen zien! Oké, de beklimming was veel minder zwaar als de Tafelberg, maar uiteindelijk bleek Lionshead minder hoog, maar niet persé minder pittig te zijn. Het eerste gedeelte bestond uit een vlak pad wat toch wel omhoog liep. Hier werden de beenspieren dus flink getraind. Het 2e gedeelte bestond uit traptreden lopen, goed voor het gehele lichaam en het laatste gedeelte, het steile stuk, was vooral klimmen en klauteren. Hier hadden we onze handen voor nodig en trainden we de armspieren nog eens extra. Er waren zelfs 2 echte stalen ladders geplaatst om 2 steile stukken te kunnen beklimmen. We leerden dat hond Jimmy hoogtevrees heeft, hij bibberde en trilde op sommige stukken van angst. De altijd stoere, sterke, luid blaffende Jimmy liep nu soms met zijn staart tussen de benen. Na 1,5 uur kwamen we boven aan, het hoogste punt op 669 meter hoogte bereikt! Even een fotomomentje en op adem komen. Het uitzicht was prachtig om te zien en de klim meer dan waard. Voor wie denkt dat naar beneden lopen altijd makkelijker is, dat is niet echt het geval. Het is echt een belasting voor je benen, knieën, elke stap moet je jezelf corrigeren en opvangen. Soms moest je hupsend (Dorinde) of op de achterkant (Miranda) naar beneden. Op 1 van de steile stukken zijn handgrepen, voetsteunen en kettingen geplaatst om je aan vast te houden, zo kwamen we veilig en wel beneden. De eerste spierpijn was die dag zelf al voelbaar dus dat beloofde wat voor de dagen die volgden. Omdat we vroeg begonnen waren met de klim, stonden we om 10 uur beneden, tijd zat dus om nog even door de wijk ‘Bo Kaap’ te rijden, het andere wat nog op de bucketlist stond. Deze staat bekend om zijn gekleurde huisjes. Heel erg leuk en vrolijk om te zien. Elk huis heeft een andere kleur. De inwoners van Bo-Kaap zijn meestal afstammelingen van slaven, veel voormalig slaven hebben zich ook na afschaffing van de slavernij in Bo-Kaap gevestigd, hier wonen dus de mensen die wel een feestje kunnen bouwen met carnaval! Er zijn opvallend veel moskeeën. Hierna reden we door naar huis om de benen even wat rust te gunnen. Ook de honden hadden last van spierpijn en kwamen hupsend de trap af. Shame!
Zondag begon het afscheid nemen al een beetje. Na ons gebruikelijke ochtendwandelingetje naar de Shoreline church maakten we daar een fijne dienst mee. De worship was geweldig, geluid door een meisje uit Engeland die ook deze week terug gaat naar huis, wat een geweldige stem heeft zij! De preek was iets minder fijn, wij kunnen de dominee gewoon niet zo goed volgen en dan denk je zomaar aan het brood dat je vergeten bent uit de vriezer te halen… Oeps ;) Na de dienst bleven we voor de koffie en toen ontmoette we onze ‘kerstfamilie’ nog even, bij wie we op de lunch zijn geweest. Nog wat laatste lieve woorden en een knuffel. Ook één van de oudere mannetjes met wie we regelmatig een praatje maken zeiden we gedag, spontaan midden in de koffielounge wilde hij voor ons bidden, voor een veilige terugreis en voor werk als we weer thuis kwamen. Zo bijzonder! Hij gaf ons mooie woorden mee: ‘Jullie zijn gekomen om te geven, daarom heb je ook veel ontvangen hier’, dit was nadat wij vertelden dat we tijdens de hele reis gekregen hebben wat we nodig hadden op die momenten. Zondagmiddag hebben we rustig doorgebracht in de tuin en ’s avonds zijn we ,vaste prik met Sytske, mee naar de Christ Church geweest, wat gaan wij deze avondjes missen. Daarna zijn we met een klein clubje uit de kerk uit eten geweest, de avond kon niet lang genoeg duren. Opeens is het afscheid daar, wordt het opeens echt.
We hebben afgelopen maandag een bezoek gebracht aan Robbeneiland. Onze vorige boeking vorige week was gecanceld, omdat het toen te slecht weer was. Gelukkig kon het nog net om op de valreep van ons verblijf in Cape Town met de boot mee te gaan! Op Robbeneiland staat de gevangenis waar Nelson Mandela het grootste deel van zijn gevangenisstraf heeft doorgebracht. De golven waren heftig en dat merkte je goed op de boot, wij waren blij met onze reispilletjes, anders hadden de achtbaaneffecten ons misschien wel misselijk gemaakt. Het was een indrukwekkend bezoek. Na een boottocht van ruim een half uur kwamen we aan in de haven. Het eiland is groter dan we dachten! We werden door de gevangenis rondgeleid door een ex-gevangene. Uit zijn verhaal blijkt wel dat de omstandigheden erbarmelijk waren. We hebben de cel gezien waar Mandela gevangen zat en ook de werkplaats waar de gevangenen kalksteen moesten winnen. Ook leerden we dat er heel vroeger eerst een lepra kolonie op het eiland geïsoleerd werd gehouden, we kwamen langs de begraafplaats en zagen een ‘dorpje’ wat ook nu nog bewoond wordt. Inmiddels wonen de medewerkers van het museum met hun gezinnen daar. Het bezoek was de moeite waard en soms de rijke geschiedenis best wel interessant. Na weer een half uur terugvaren gingen we weer op huis aan, wat wordt je moe van dat deinen en al die indrukken, vroeg naar bed die avond!
Woensdag 15 januari zijn we voor het laatst naar Ikhaya le Themba geweest, voor de kinderen was het de eerste dag terug op school en bij het project, na de zomervakantie. Er is weer een lading ‘nieuwe kinderen’ bijgekomen in grade 1 en wat zijn deze schatjes ‘klein’! Van veel kinderen kregen we knuffels en dan kom je toch tot de ontdekking dat we de kinderen tijdens de zomer al gemist hebben, dat aanraking ons goed doet en dat we daar gevoelig voor zijn. Dorinde heeft 2 kleine vriendjes op Ikhaya, Lunuko en Lesson hebben haar hart wel gestolen. We zijn ook tot de conclusie gekomen dat Miranda zich meer op de meisjes richt en Dorinde het leuker vindt om met de jongetjes op te trekken. Tijdens het programma waarin alle 7 Ikhaya regels aan bod kwamen hebben we beiden met een kleintje op schoot gezeten en genoten van dit gevoel. Daarna hebben we spelletjes gespeeld, de laatste knuffels uitgedeeld, foto’s gemaakt en stilletjes vertrokken. Ons laatste wandelingetje door Imizamu Yethu, de laatste gesprekjes onderweg met de mensen, de laatste opmerkingen van de mannen die ons toegeworpen worden, de geuren van eten koken, we hebben alles in ons opgenomen en nemen deze ervaringen ons hele leven mee.
’s Avonds hebben we ons afscheidsdiner bij de Fam Reid en wat vrienden gehad, we aten sushi en vlees op stokjes. Sushi was nieuw voor ons, maar ook dat smaakte ons beiden wel aardig! Het toetje was zowaar nog lekkerder. Het gezelschap was aangenaam, we hebben Fam Reid en Sytske een cadeau met foto’s gegeven en een brief geschreven. Wat zijn we hen dankbaar, zij hebben echt onze Afrika ervaring gered na onze verkeerde start in Gordons Bay. De eerste kleine traantjes …
Deze nacht hebben we niet héél goed geslapen en omdat we zo vroeg wakker zijn, leggen we nu maar de laatste hand aan deze blog. Over een paar uurtjes gaan we op weg naar het vliegveld, op weg naar Johannesburg waar deel 2 van onze reis begint! Omdat de rondreis van Kras pas aanstaande zaterdag heel vroeg begint, gaan we morgen eerst nog een dagje relaxen in ons hotel. We kijken er enorm naar uit maar vinden het ook ietwat spannend. Zaterdag ontmoeten we de groep en is dit in grote lijnen ons reisschema:
We beginnen in Pretoria, we rijden dan naar Long Tom Pass, via de Panoramaroute komen we aan in Hazyview en zijn we 3 dagen in het Krugerpark. Daarna bezoeken we Swaziland en Hluwluwe waar we ook een paar dagen doorbrengen. Dan op naar Durban en Drakensbergen.
We verwachten dat we halverwege nog een keer een blog zullen plaatsen, maar onze internetmogelijkheden zijn vanaf nu wat beperkter. Op 1 februari hopen we veilig te landen in Amsterdam.
Heel veel liefs, Miranda en Dorinde
-
16 Januari 2014 - 11:32
Josselin :
Hoi meiden!!
Het was weer ontzettend leuk om jullie belevenissen in
Afrika te lezen!!
Wat een ervaring en ontmoetingen, mooi!!
Veel plezier nog in dat mooie land en voor over een paar weken
Een hele goeie reis naar huis!
Groetjes Josselin -
16 Januari 2014 - 14:05
Irma Klootwijk:
Hallo Miranda en Dorinde,
Wat interessant wat jullie allemaal mee maken en zien.
De tijd gaat snel dat jullie weer naar Nederland terug komen.
We wensen jullie nog heel veel plezier met de rondreis en een behouden thuiskomst.
Groetjes,
Irma Klootwijk
-
16 Januari 2014 - 15:13
Jaap:
Dorinde en Miranda, wat een verhaal weer!
Mooi dat jullie dat gedaan hebben en de herinneringen neem je je hele leven mee! Inderdaad dat denk ik ook.
Fijn dat ik zo een beetje kan mee beleven.
Goede vakantie en weer veel beleven!
Hartelijke groet,
Jaap -
16 Januari 2014 - 16:17
Ella Seinen:
he lieve miranda en dorinde, wat leuk om weer jullie belevenissen te lezen! geniet nog van de laatste weken in afrika en een goede reis naar huis! liefs ella
-
16 Januari 2014 - 17:21
Gerdine:
Meiden, geniet van jullie rondreis! Deze ervaring neemt niemand jullie ooit nog af, koester die ervaring!
Ik kijk uit naar jullie op 1 februari, voor de volgende buffer knuffels!
Liefs! -
16 Januari 2014 - 19:11
Lida:
Dag lieverds, net jullie verhaal gelezen, wat een goed beeld van jullie ervaringen. Leuk geschreven, kan me het (bijna) inbeelden hoe het is. Inmiddels via app vernomen dat de reis naar J.burg goed is gegaan. Ga genieten van al het moois op dit deel van de wereld!
kus
-
20 Januari 2014 - 12:24
Kees:
Lieve meiden,
Wat een leuke blog hebben jullie geschreven en wat een enthousiasme ! Het leukste hieruit vond ik persoonlijke de anekdote met het "oude mannetje". Geniet nog even lekker van het laatste stukje van jullie vakantie,
Groetjes en veel liefs
Kees -
22 Januari 2014 - 09:06
Suzanne:
Ach, lieverds, ik vind dit zo grappig om te lezen! Ik zat nog even foto's te bekijken dus las ik de blog nog een keer, maar ik heb hartelijk moeten lachen om jullie verhalen. Zo typisch jullie!
Geniet van jullie reis!
XX -
23 Januari 2014 - 15:01
Ria Van Esschoten:
hallo Minranda en Dorinde,
Bedankt voor jullie verhalen. Heel veel herkenning . Geniet nog van de laatste dagen in heerlijk warm Zuid Afrika.
groet Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley